سلام
می گن آدم ها خیلی جون سختن
می گن آدم ها خیلی صبر دارن
می گن...
اون قدیمها یه یخ بندون بزرگ میشه
دایناسورها می میرن
اما آدم ها
اونقدرسخت جون بودن که زنده بمونن
می گن آدم ها تو سخت ترین شرایط هم
باز می تونن مبارزه کنن
می گن آدمها اگه سرب داغهم بریزی توی گلوشون
باز حرفشون رو می زنن
می گن آدم ها هر موجودی رو رام خودشون می کنن
اما نمی تونن هم دیگه رو رام کنند!...
می گن اگه آدمی یه چیزی رو بخواهد
یعنی واقعا اون چیز رو بخواد، واسش جونش رو میده

شما باور می کنید؟!

از دل برود هر آنکه از دیده برفت!

دیروز تو تاکسی نشسته بودم، داشتم برگه

انتخاب واحدم و نگاه می کردم که با صدای بوق ِ

ماشین روبرویی سرم و بلند کردم، پشت شیشش جمله ی بالا و دیدم

هرچی فکر کردم نتونستم خودم و به درست بودنش قانع کنم

حتما شما هم این ضرب المثل و شنیدین

به نظر شما اگه ما شخصی و زیاد نبینیم

فراموشش می کنیم؟

الان داشتم آهنگ ابی و گوش می دادم که یاد یک داستان قدیمی افتادم، به اسم دلتنگی

Í Í Î Î

پنداری هر ضربه را به اندازه ی شلاق بی رحم زمان دردناک و جانگداز می یافت
قلبش در حال شکستن بود و کمرش در حال خم شدن
دل به صدای سنگین تبر که به کمرش می کوبید سپرد
طنین خرد شدن تکه تکه از بدنش را زیر ضربات سخت تبر می شنید
برای لحظه لحظه از زندگی سر سبزش دلتنگی می کرد، برای آن قناری که شاخه های درخت را از آن خود و صدای خود را از آن درخت می دانست... برای جوانی که خلوت خود را با درخت تقسیم میکرد
برای همه و همه و حتی برای تکه چوبی که روزی در پای درخت افتاده بود و امروز برای شکستن کمر درخت -  کمر به آهن بسته بود!

™˜™˜

به نظر من آدم ها همیشه بزرگترین ضربه های زندگیشون و از کسانی میخورن که میشناسنشون

مثل ابن درخت که به کمک یک تیکه از چوب های خودش نابود شد!

نظر شما چیه؟