تا حالا چند نفر رو دل داری دادین و حس کردین که آروم شدن؟
تا حالا چند نفر شما رو دل داری دادن و

امید وارتون کردن؟ براتون راه زندگی کردن رو
شرح دادن و.... و شما احساس سبکی کردین!
خیلی شده نه؟

تا حالا چند تا بلاگ خوندین که واقعا احساساتی شدین؟ چند تا
بلاگ خوندین که جزو واقعیت های زندگی بوده؟
خیلی خوندین نه؟
چرا ما همه فقط بهمون از بچه گی حرف زدن رو یاد دادن؟

 چرا عمل کردن توش نیست؟

 خوب تئوری بلدیم، خوب حرف می زنیم، خوب دلداری می دیم ولی نوبت
خودمون که می شه از همه بدتریم! اینطور نیست؟

 به همه می گیم این خوبه اون بده
بعد خودمون می مونیم که چی خوب بود چی بد!
جالب نیست؟ چرا از عمل، فقط حرف زدن و تئوریش و بلدیم؟؟